Wat een prachtige dag had moeten worden, is uitgelopen op een bloederig drama… Nou ja, voor mijn baasjes en de kinderen dan; zelf heb ik de dag van mijn leven gehad…Eerst even wat er aan vooraf ging: we wonen vrij landelijk en thuis hebben we nogal wat huisdieren en vee; dus ook voer, stro en hooi in overvloed. Luilekkerland voor alle ratten in de buurt want voor hen is het dan ook goed vertoeven hier! Milo en Krisje zijn echt keien in het vangen van ratten en ze hebben mij in eerste instantie "hulpje" gemaakt door me te leren hoe het spelletje gespeeld moet worden; zij stellen zich heel strategisch op, zo'n metertje of drie van de stal met stro en ik duik de strostal in en zaai paniek. De ratten schrikken zich natuurlijk helemaal te pletter van zo'n angstaanjagende teckel en vluchten het hok uit waar ze worden opgewacht door twee bloeddorstige Grote Münsterlanders. En dan gaat het heel snel, die ratten hebben echt geen schijn van kans... geweldig spelletje, ratten vangen! En mijn baasjes wisten wel dat ik het hulpje van Milo en Krisje was maar dat ik best nog meer kon dan alleen assistente spelen, dat wisten ze (toen) nog niet! Als de grote honden in de ren zaten, moest ik de ratten-klus in m'n eentje klaren maar... geen probleem hoor!
Ik had al een stuk of 5 ratten zelf gevangen en op het binnenplaatsje gedeponeerd maar mijn baasjes dachten nog steeds dat het restanten waren van de ratten die door Milo en Krisje waren gevangen. Nou ja zeg, zit ik daar lekker mijn best te doen om het ongedierte uit te roeien en dan gaan anderen met de eer strijken... tot de dag van mijn verjaardag dus;
's Avonds hadden de kids een feestje voor me georganiseerd, compleet met feesthoedjes, lekkere hapjes en een mand vol cadeautjes! Ik moest echter eerst nog even naar buiten om een kleine inspectieronde door de tuin te maken. En toen, ja hoor, daar zat er weer een, een vette rat; ik heb 'm in mijn eentje gegrepen en omdat Milo en Krisje in de ren zaten, was dit eindelijk mijn kans om te bewijzen dat ik het toch echt allemaal zelf deed! De deur stond nog op een kiertje en ik hoorde de kinderen al "lang zal ze leven zingen"... en toen maakte ik dus mijn indrukwekkende entree; met de rat triomfantelijk in mijn mond rende ik door het gangetje, de keuken en vervolgens de woonkamer in...Tja, volgens mij was niet iedereen blij met mijn actie, de kinderen schreeuwden en mijn vrouwtje deed ook al zo paniekerig! Ik besloot om er nog een schepje bovenop te doen door de rat een paar keer omhoog te gooien en weer op te vangen; zo had ik 'm per slot van rekening ook gevangen en gedood en ik vond het zelf wel een goede demonstratie... Dat mijn "Pluisje" (zo had ik 'm inmiddels genoemd) nog een beetje nadruppelde van mijn geknauw, had ik echt niet in de gaten, hoor... ik was op dat moment zo ontzettend blij met mijn zelfgevangen verjaardagscadeau!
Door alle consternatie zijn het waardeloze foto's geworden die in alle paniek toch nog zijn gemaakt...
Dus toen mijn baasje binnenkwam om MIJN Pluisje van me af te pakken, werd ik verschrikkelijk kwaad en begon ik zelfs naar hem te grommen. Ik heb nog even geprobeerd om mijn prooi te verdedigen maar uiteindelijk werd ik zo moe van dat geren met die rat in mijn mond dat ik Pluisje toch maar vrijwillig heb afgestaan. Dat was dus tevens het einde van mijn feestje; de kinderen moesten naar bed, ik werd naar buiten gestuurd en mijn vrouwtje heeft de hele avond de tegels en het tapijt gedesinfecteerd... lachuuuuuh....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten