
We kwamen aan bij een heel groot water en daar mochten we los rennen. Wauw, die Milo ging er op haar lange stelten vandoor als een raket en dat konden mijn korte teckelstompjes dus van "z'n never nooit nie" bijhouden! Maar als ik flink m'n best doe, kan ik later misschien ook wel zo hard rennen... je weet maar nooit!
.

Ik stond erbij en keek ernaar maar snapte er niks van; wat was ze nou toch allemaal aan 't zoeken?
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
En toen dook Milo het water in, Natuurlijk maakte dat gespetter me wel nieuwsgierig dus ik nam eerst eens voorzichtig poolshoogte. Toen mijn pootjes nat werden, had ik het al gauw bekeken; niks voor mij! Bah, ik ben toch geen zeehond! Mijn vrouwtje gooide wat stokjes in het water om me over te halen maar daar trapte ik niet in, dat ze die maar zelf gaat halen...
.


Ha, ha, zie je al die stokjes liggen? Jammer maar helaas, IK ga ze echt niet halen dus vraag Milo maar of haal ze zelf!
.
Hey, hierblijven jij! Je moet nog heel veel stokjes voor me uit het water halen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten